Mops to rasa z niezwykle barwną i długą historią. Pierwsze wzmianki o nich znaleźć można już u Konfucjusza (551r. p.n.e.). Wspomina on o małych, krótkonogich psach wożonych na polowania. Ich przodkami były natomiast pieski z Dalekiego Wschodu, których rodowód sięga nawet 1000 r. p.n.e. , zwane „lo-sze” lub „lao-chiang-sze”.
Mopsy podbiły serca Europejczyków dopiero w XVI w., od razu zyskując popularność i stając się natchnieniem artystów. Warto zobaczyć obraz „Młoda dama w łodzi z mopsem” Jamesa Tissota (1870r.) czy portret „Księżniczka Ekaterina Dmitriewna Golitsyna z mopsem” namalowany przez Louisa Michela van Loo w 1759 r. Zostały wprowadzone do Europy przez Holendrów, ale to w Anglii opracowano pierwszy wzorzec tej rasy. We Francji były popularne zwłaszcza za czasów Ludwika XV, kiedy to damy ukrywały je pod licznymi halkami w celu odstraszenia niechcianych zalotników.
O mopsie pisał także Stanisław Rewiński w pierwszej polskiej książce kynologicznej „Pies jego gatunki, rasy, wychowanie, utrzymanie, użytki, układanie, choroby i leczenie” (1893) opisując go jako: „gruby, krępy, opasły, z krótką, śmiesznie do góry zadartą mordą, z okrągłym i szerokim łebkiem, z uszkami sterczącymi do góry i w końcach tylko zwisłemi, z krótkim, zakręconym i na grzbiet zadartym ogonkiem, maści czarniawej na grzbiecie i zupełnie czarnej na pyszczku i policzkach, o chrapliwym glosie, zastąpił dzisiaj charcika i bardzo się upowszechnił, chociaż przed kilkunastu laty stanowił prawdziwą rzadkość”.
Dziś kradnie serce wesołym spojrzeniem okrągłych dużych oczu, pomarszczonym pyszczkiem i krępym, tułowiem zakończonym zakręconym ogonkiem.
Zawsze tam gdzie Ty
Mopsy to pełne uroku, kochające i zabawne psy, choć czasem bywają uparte. Wbrew powszechnej opinii „kanapowca”, właściciele mopsów niekiedy narzekają na ich energię i nieposkromioną skłonność do zabaw i figli. Lubią spacery, są bardzo ciekawskie i przyjazne człowiekowi. Bezproblemowo adaptują się do każdych warunków – mogą mieszkać zarówno w domu, jak i w mieszkaniu. Nie potrzebują wiele ruchu, choć tutaj należy uważać, gdyż ta rasa ma skłonności do tycia. Uwaga: mopsy lubią nieustannie towarzyszyć swym właścicielom w każdej chwili, bez względu czy to oznacza pomoc w kuchni, (i jedzeniu też, a jakże!), zebranie w łazience czy pracę zdalną przy biurku. W żadnym razie więc nie jest to z charakteru pies autonomiczny i niezależny. Psy te potrzebują ciągłego kontaktu z opiekunem. Mopsy są również świetnymi towarzyszami dla dzieci czy osób starszych. Dzięki ogromnej cierpliwości i braku agresji zniosą poznawanie świata z ich udziałem przez najmłodszych. Żyją w zgodzie ze zwierzętami domowymi i innymi psami.
Zdrowie i pielęgnacja
Najpoważniejszym problemem zdrowotnym mopsów jest nadwaga prowadząca do wielu innych chorób. Trzeba również uważać na stawy biodrowe i łokciowe. Specyficzna budowa czaszki i skrócony nos może powodować problemy z oddychaniem i chrapanie. Mopsy mogą również mieć problemy z oczami, tzw. zespół suchego oka” czy wrzody rogówki.
Okresowa pielęgnacja mopsa nie sprawia problemu. Wystarczy wyczesać sierść, której niestety pieski tej rasy zostawiają sporo. Hodowcy spierają się na temat ilości zrzucanej sierści wśród odmian kolorystycznych (czarne pozbywają się jej najmniej). Inni twierdzą, że to kwestia genetyczna – jeśli szczenię odziedziczyło bogaty podszerstek, trzeba polubić się ze szczotką. Systematycznie należy również czyścić fałdę nosową, by nie dopuścić do grzybicy. Od siebie w kwestii pielęgnacji mogę zarekomendować wybór dobrej karmy i suplementację olejem z łososia.
Podsumowując, mops jest cudownym kompanem dla każdego. Towarzyski i kochany, łatwo zdobywa serca i uśmiechy napotkanych na swej drodze osób. Jak dumna właścicielka psa tej rasy serdecznie ją rekomenduję.
Marta Tomaszewska
fot. Pixabay.com
