Polidaktylowe koty Hemingwaya

Polidaktylowe koty to takie, które rodzą się z większą niż przeciętna liczbą palców. Z greki polýs – wiele, mnogo; dáktylos – palec. Standardowo kot ma po pięć palców na przednich łapach i po cztery na tylnych. Występowanie u kotów polidaktyli jest dość powszechne i spowodowany jest mutacją genetyczną.

Polidaktylowe koty – rekordzista Jake

Rzadszym przypadkiem jest wielopalczastość na wszystkich kocich kończynach jednocześnie. Według Księgi Rekordów Guinnessa kot Jake, rekordzista miał 28 palców! Jednak wspomniana mutacja nie przeszkadza polidaktylowym kotom – w rzeczywistości uważa się, że są one szczególnie urocze i kulturowo przynoszą szczęście.

Stan, który powoduje, że polidaktylowe koty mają dodatkowe palce, jest spowodowany mutacją genetyczną i zwykle nie ma ona wpływu na zdrowie kota. Zdarza się jednak, że wrodzona anomalia fizyczna może być również skutkiem ubocznym innych chorób genetycznych, takich jak hipoplazja promieniowa kotów. Ta z kolei może powodować niedorozwinięcie lub skręcenie przednich kończyn, unieruchamiając tym samym kota. Polidaktylia, znana również jako hiperdaktylia lub heksadaktylia jest przekazywana przez niekompletny gen dominujący. Oznacza to, że jeśli jeden z rodziców jest polidaktylem to ​​40 do 50 procent miotu prawdopodobnie urodzi się z dodatkowymi palcami.

Skąd się biorą polidaktylowe koty?

Istnieje kilka teorii na temat pochodzenia kotów polidaktylowych. Niektórzy twierdzą, że pochodzą one od kota rasy Maine Coon z Ameryki Północnej. Inni twierdzą, że te zwierzęta o dodatkowych palcach zostały sprowadzone przez angielskich purytanów w XVII wieku. Jeśli to twierdzenie jest prawdziwe, może to być tym samym rozwiązanie zagadki zakorzenienia kota w folklorze żeglarskim. Jako talizmany przynoszące szczęście cieszyły się dużym szacunkiem i pożądaniem żeglarzy. Być może ze względu na ich popularność podczas podróży transatlantyckich są one teraz znacznie częściej spotykane w starych miastach portowych.

Istnieją trzy rodzaje polidaktylii u kotów:

• postaksjalne – dodatkowe palce znajdują się po zewnętrznej (różowej) stronie łapy,
• przedosiowe – dodatkowe palce znajdują się po stronie środkowej łapy,
• mezoaksjalne (bardzo rzadkie) – dodatkowe palce znajdują się centralnie w dłoni lub stopie.

Te koty lepiej polują!

O kotach z postaksjalną i mezoaksjalną polidaktylią, ze względu na ich szeroko rozstawione łapy, często mówi się, że mają „łapy rakiet śnieżnych” lub „naleśnikowe łapy”. Koty z polidaktylią przedosiową nazywane są „kotami w rękawiczkach” lub „kotami z kciukami” gdyż ich „zapasowe palce” przypominają kciuk.

Uważa się, że koty polidaktylowe łatwiej łapią i trzymają zdobycz podczas polowania.

Chociaż mutacja może powstać spontanicznie w dowolnej populacji kotów, jak wynika z badań z 2020 roku opublikowanych w SAGE Journals cecha ta występuje najczęściej w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Populacje kotów polidaktylowych są rozpowszechnione i skoncentrowane wokół portów transatlantyckich (na przykład Maine, Walia i Zachodnia Anglia), może to wynikać z częstego występowania tych kotów na statkach towarowych.

„Koty Hemingwaya”

Najwcześniejsze naukowe zapiski dotyczące polidaktylii kotów pochodzą z XIX-wiecznych artykułów Burta Green Wildera, z których jeden zatytułował po prostu „Dodatkowe palce”. Wilder był anatomologiem porównawczym, który ukończył Uniwersytet Harvarda, a następnie wykładał w Cornell. Jego artykuły obejmowały różnorodne tematy, od genealogii rodzinnej po pająki, ale według archiwów Cornella Wilder miał skłonność do badania kotów. Każdego roku do jego badań wykorzystywano aż 400 kotów. Artykuł, który napisał, opisujący kocią polidaktylię, został opublikowany w 1868 roku.

Według Ernest Hemingway Home & Museum, w latach trzydziestych XX wieku, polidaktylowego kociaka podarował pisarzowi kapitan morski imieniem Stanley Dexter. Kochający koty autor nazwał go Śnieżką. Kotka ta, w domu Hemingwaya, urodziła wiele kociąt polidaktylowych. Obecnie w Domu i Muzeum Hemingwaya żyją potomkowie Śnieżki, obecnie wyjątkowo chronione i uznane za skarby historyczne. Zamiłowanie pisarza do kotów wielopalczastych spowodowało, że koty polidaktylowe są dziś nazywane, między innymi, „kotami Hemingwaya”.

Polidaktylia – przypadłość ogólnozwierzęca

Polidaktylia jest powszechna u kotów, ale anomalię tą można również zaobserwować u psów, myszy, kurczaków, świnek morskich, a nawet lam, źrebiąt i innych zwierząt kopytnych. Jest to również jedna z częstszych wrodzonych wad rozwojowych kończyn u ludzi. Dotyka około 700 do 1000 żywych urodzeń co daje około dwa razy więcej przypadków niż syndaktylia, która powoduje fuzję palców.

Daria Wyrostkiewicz – napsitemat.com.pl