Ten pies uśmiecha się i rumieni! Pies Faraona. One naprawdę to robią!

Pies Faraona oprócz nietypowej nazwy rasy posiada niespotykaną u czworonogów umiejętność okazywania radość, sympatii i podekscytowania. Zadowolony z powrotu właścicieli czy smacznej niespodzianki uśmiecha się, pokazując zęby i unosząc w górę kąciki ust, a jego uszy i grzbiet nosa pąsowieją.

Na pierwszy rzut oka można pomyśleć, że Pies Faraona to wykonana w piaskowcu rzeźba przedstawiająca ulubionego psa starożytnego Egiptu. Jego głowa z postawionymi uszami do złudzenia przypomina posąg Anubisa, egipskiego boga związanego ze śmiercią i życiem pozagrobowym. Tak piękny, dostojny i elegancki w trakcie odpoczynku Pies Faraona zaskakuje zupełnie niepasującym do jego wizerunku usposobieniem.

Nazwę rasy w latach dwudziestych XX-tego wieku wprowadzili niemieccy kynolodzy. Podstawą jej powstania jest oczywiście zespół charakterystycznych cech wyglądu tej rasy. Głowa w kształcie tępego klina osadzona na długiej szyi, niemal prosta linia grzbietu, delikatnie opadający zad, harmonijna budowa jednoznacznie kojarzy się ze staroegipską wymarłą już rasą tesemów.

Psy, określane jako staroegipskie charty – tesem, są w literaturze kynologicznej traktowane jako protoplaści współczesnych chartów śródziemnomorskich. Najstarszym wizerunkiem psa wyglądem przypominającego charta jest przedstawienie tego zwierzęcia na misie pochodzącej z kultury Amrah, z Górnego Egiptu z 3800–3600 rok p.n.e. Obecnie Pies Faraona jest narodowym psem Malty.

Mimo, że Pies Faraona wygląda poważnie i patrzy po królewsku, nie brak mu poczucia humoru. Uwielbia zabawy tak samo jak intensywny trening. Jest typem indywidualisty, który często działa impulsywnie. Widząc jedzenie częstuje się nim, goni za poruszającymi się obiektami przy każdej okazji i skacze przez wysokie płoty. Jeżeli bardzo zależy mu na wydostaniu się z ogrodzenia, którego nie zdoła pokonać górą to z zaangażowaniem je podkopie.

Atletyczny charakter Psa Faraona sprzyja jego zwinności, świetnie sprawdza się w wyścigach coursingowych, wszelkich rajdach i tropieniu. Podczas treningów potrzebuje pozytywnych technik wzmacniania w postaci pochwał i nagród. Ma dużą potrzebę wszelkiej aktywności. Gdy ta zostanie zaspokojona z zadowoleniem przeistacza się w leniwego kanapowca, wylegując się bez końca najlepiej w słonecznym miejscu od czasu do czasu sprawdzając, czy nie dzieje się coś interesującego.

Psy Faraona lubią dzieci i mogą bawić się z nimi godzinami. Bywają przy tym równie hałaśliwe jak rozkrzyczane maluchy. Ich uwagę przyciągnie każdy ruch. Z radością ścigają koty i inne małe futrzaki. Jeżeli są z nimi wychowywane od najmłodszych lat, mogą z nimi przyjaźnie żyć. Behawioralni psi trenerzy sugerują jednak, by relacje te nadzorować i rozdzielać zwierzęta pozostające same w domu. Jak większość czworonogów, znudzone i pozostawione same sobie stają się hałaśliwe lub destrukcyjne. Kiedy zrobią coś niepożądanego, a robią to często, nie okazują skruchy. Z premedytacją rozładowują niewygodną sytuację psimi popisami odwracając uwagę właściciela.

Rasa ta jest stosunkowo łatwa w pielęgnacji. Krótka, błyszcząca sierść wymaga szczotkowania mniej więcej  raz w tygodniu, do tego przycinanie paznokci, szczotkowanie zębów i regularne czyszczenie uszu. Z uwagi na cienką sierść Pies Faraona musi mieszkać w domu, nigdy na zewnątrz. Nie został stworzony, by wytrzymać zimną pogodę, a poza tym kocha swoich domowników, a bez towarzystwa odczuwa dyskomfort, staje się apatyczny i emanuje wyrządzaną mu krzywdą.

Daria Wyrostkiewicz

dziennikarz napsitemat.com.pl,

rzecznik prasowy Polskiego Porozumienia Kynologicznego

d.wyrostkiewicz@napsitemat.com.pl

fot. Chien.com (1), omlet.fr (2)