Zbuntowany psi nastolatek. Psia rebelia!
Dojrzewanie jest dolegliwością, która dotyka nie tylko ludzi, ale także psy i najwyraźniej wszystkie inne ssaki. Każdy, kto wychował szczeniaka, nie może nie zauważyć nagłej zmiany w zachowaniu swojego czworonożnego towarzysza. Podobnie jak u nastolatków, także u psów, przejście do wieku rozrodczego i dorosłego, które wiąże się z radykalną przemianą ciała i umysłu, a wstrząsane jest gwałtownymi burzami hormonalnymi, niesie za sobą nasilenie konfliktów, a nawet otwarty bunt. Mało tego, tak jak dzieci, które mają niepewne relacje z rodzicami, przechodzą okres dorastania ze wzmocnieniem, tak psy, których relacja z człowiekiem oparta jest na zasadach przymusu, dorastają burzliwiej.
W porównaniu z ludźmi, psy mają znacznie mniej czasu na rozwój, nie tylko dlatego, że ich średnia długość życia, pomijając gigantyczne rasy, poważne choroby i inne wyjątki, wynosi około 13-14 lat, z wyższymi skokami u małych psów. Etapy przejścia od niemowlęctwa do odpowiednika naszego dorastania są szybkie i po 6-7 miesiącach w większości przypadków zachodzą już zjawiska zmiany osobowości. Zupełnie jak ludzie w wieku 13-14 lat, taki pies też nie jest jeszcze dorosły, ale nie jest już dzieckiem. A na przestrzeni kolejnych sześciu miesięcy pies prawie na pewno zakończy swój rozwój fizyczny osiągając dojrzałość płciową, czyli zdolność do rozmnażania. Dzieje się to na długo przed ukończeniem ścieżki rozwoju umysłowego, która determinuje jego dojrzałość społeczną. Ta nierównowaga powoduje trudności zarówno dla psa, jak i dla jego opiekuna, a także dla każdego, kto wchodzi w interakcję z naszym młodym przyjacielem.
Zjawisko to, bardzo powszechne gdyż naturalne, generalnie jest bardziej widoczne u samców niekastrowanych. Zachowanie w okresie dojrzewania zmienia się również u samic, ale zjawisko to jest u nich znacznie mniej widoczne ponieważ hormon rozrodczy jakim jest testosteron, ma znacznie silniejszy wpływ na mózg, a tym samym na psie zachowanie. Wysoka produkcja testosteronu jest często związana z dominującymi i agresywnymi zachowaniami, także u samców gatunku ludzkiego.
Wpływ hormonów rozrodczych na mózg psa wyzwala szczególne zjawisko, które nauka zidentyfikowała jako desocjalizację. Pies, który został uspołeczniony w odpowiedniej fazie, ma tendencję do stopniowego ograniczania swojej towarzyskości zawężając ją na podstawie indywidualnych kryteriów. Pies nie prowadzony odpowiednio od maleńkości przejdzie przez proces desocjalizacji zdecydowanie bardziej burzliwie. Jednak w każdym przypadku zjawisko to będzie miało miejsce, w mniejszym lub większym stopniu. Należy mu przeciwdziałać, aby uniknąć poważnych problemów społecznych u dorosłego psa. Dorastający pies, przytłoczony burzami hormonalnymi, jest w zasadzie niepewny i raczej oszołomiony. Postacie, które wcześniej budziły w nim radość i chęć zabawy lub przytulania, nagle stają się źródłem napięcia lub strachu, wyzwalając reakcje dystansu lub konfliktu.
Psi nastolatek to wyzwanie dla posiadaczy psów i zawodowych hodowców. Zadaniem opiekuna jest maksymalne łagodzenie stresów, będących wynikiem hormonalnych zawirowań i pomoc psu w przejściu przez ten dezorientujący go okres.
Robert Wyrostkiewicz – napsitemat.com.pl
fot. Pixabay.com
